BİR YILI GERİDE BIRAKIRKEN ...

2014 yılı emeğin yüreğinde kabuk bağlamayacak yaralar bıraktı…

 

İşlerinden çıkarılanlar, işten olmamak için ölümüne çalışanlar, açlıkla sınanarak göz göre göre canından edilenler…

 

2014, 1700’ü aşkın emekçiyi hayattan kopardı…

Bu yıl madenler ölüm kustu, mevsimlik tarım işçilerinin umutları yollarda kaldı…

Taşeronlaşma, özelleştirme aldı başını yürüdü; emekleri için direnen işçilerin sesleri gaza boğuldu…

Öyle bir yıl oldu ki 301 insanını toprağa veren bir ilçenin halkı tekmelendi, o da yetmedi evlatlarından sonra canları gibi sevdikleri ağaçları katledildi…

Birileri kendilerini mutlu ederken, o mutluluğun kaynağı olan işçiler örgütlenme özgürlükleri hiçe sayılarak sokağa atıldı…

Bu yıl sokaklar insanca yaşamak için insanca çalışmak isteyen emekçilerle doldu taştı…

Bu yıl kadınlar her zamankinden daha çok öldürüldü yine ses çıkmadı; kader görüldü, fıtrat oldu…

Savaşlar çocuklarımızı aldı götürdü, bizi geleceksiz bıraktı…

Saraylar, gökdelenler, santraller emekçinin omzunda yükseldi, kimi can verdi gitti kimine de vergisi miras kaldı…

Yoksulluk, açlık tırmanışa geçti de emekçiye bir simit parası yeter dendi… 

İşsizlik sınırları aştı, mutluluk yine azınlığın oldu…

Bu yıl paketler torbaya, torbalar çuvala dönüştü; ama 21 milyon çalışan yoksulun sesi yine duyulmadı…

Basın özgürlüğü tıpkı diğer özgürlükler gibi hiçe sayıldı; basın emekçileri şiddet gördü, susturuldu, işlerinden oldu…

3 milyona yakın memurun maaşı bir garip "sendikal” anlayışla eridi gitti…

 

Ama direniş de var bu ülkede:

Gelecekleri için mücadeleyi bir an olsun bırakmayan emekçiler, işçiler…

Ağaçları, suları yok edilmesin diye kendi canlarını hiçe sayan köylüler…

Böyle bir eğitim sistemine inat düşünen çocuklar, gençler…

Ayrımcılığa inat inadına isyan inadına özgürlük diye haykıran kadınlar…

Mücadele varsa umut da vardır…

İşte tam da bu nedenle her şeye rağmen bir umudumuz olmalı gelecekten…